نویسنده: پرویز تأییدی
پیشروان این مکتب، دنیا را پوچ و بیمعنی میدانند و هدفشان القاء این احساس از صحنه به تماشاگر است. بنابراین طرقی که در نمایشنامه نویسان به خاطر این هدف انتخاب کردهاند عبارت است از: به هم ریختن قوانین دراماتورژی، غیرمنطقی کردن موضوع، تکه تکه کردن حرف و نشان دادن موقعیتهایی که به بنبست منتهی و گاهی